Yazmak istemediklerim--O çocuk artık büyüdü dram mram kalmadı

Yeni insanlarla tanışmak benim için artık iyi birşey degildi.Böyle düşündügümden pek fazla insanların yanına gitmem,kantinde tek başıma otururum,sadece eski arkadaşlarımla king falan oynardım.Hayattan ögrendigim tek bir şey varsa o da yeni insanlar;yeni dertler,yeni stresler,yeni sahte davranışlar demekti.Yeni kavgalar demek olsa belki de arkadaşlık kurmaya çalışırdım, ancak etrafımdaki insanlar pek kavgacı degildi.Bu yüzden geri planda kalmaya özen gösterirdim.Popularite meselesini çoktan aşmıştım.Sonuçta popularite için derslerde veya muhabbetlerde aktif,esprili ve gerektiginde iyi çıkışlar yaparak ilgiyi toplamam gerekecekti.Bense sanki yaşlanmış gibi bunları yapacak istegi bulamıordum kendimde.Zamanla yanlızlıgımla yaşamayı ögrendim.Artık o kadar yanlız kalmıştım ki eski arkadaşlarımla bile görüşmüyordum gerek mahalledeki gerek eski okulumdaki.Bir gün ev dönüşü önümü 2 tane zengin piçi kesti.çocukların duruşlarından kavga etmek için önümü kestiklerini anladım.kavgaları seven biri oldugumdan hemen suratıma yawşak bir gülümseme geldi.çocuklardan biri"benim kız arkadaşıma yawşıomuşsun " dedi.bunu diyen çok tanıdık geliordu.sonra düşünmeye başladım içinden ulan benim dogru dürüst arkadaşım yok bide yawşıyomuşum ha .ancak uzun süredir kavga yüzü görmedigimden "ee yawşıosam ne olcak lan" dedim.zengin piçlerinden biri ıslık çaldı.ve ıslıgı çalar çalmaz 5 eleman daha belirdi.belli ki bunlarda kenarda bekliolardı herhangi bi duruma karşı.benim içime ise bi tırsma gelmişti.ancak bunun sebebi dayak yemek degil,eve gidince anneme kavgada aldıgım yaraları morlukları nasıl açıklayacagımdı.sonuçta annem "bir daha kavga edersen seni evlatlıktan reddederim " demişti.belkide bu yüzden kendimi ortamlardan soyutlamıştım.ancak şimdi inceden tedirgin olmuştum ve nasıl bu durumdan çıkacagımı bilmiordum.sonuçta kavga etmek de istiordum ancak anneme karşı verdigim sözü tutmadıgımı annemin ögrenmesini istemiordum."beyler teke tek gelcek olan war mı" dierek bi şansımı denedim.ancak biliordum ki eger onlar problemi teke tek çözcek olsalardı diger arkadaşlarını çagırmazlardı.bu sefer onlar gülüordu ve "tırstın mı " dedi içlerinden biri." bi dakka o zaman bari üstümdeki tişörtümü çıkarayımda yırtılırsa falan zor duruma düşmim " dedim.çocuklar büyük ihtimalle bişi anlamamışlardı ama hala neden kavgaya başlamadıklarını bilmiorlardı.büyük ihtimalle birinin ilk yumrugu atmasını bekliolardı.bu sefer bir bakışma hakimdi ortama.belliki çocuklar pek fazla kavgaya girmemişlerdi.zaten ayakkabılarındaki converse ve superstarlardan belli oluordu bu.en sonunda soruyu soran çocuk dayanamayıp dalmak için hamle yaptı.ilk hamleyi o yaptıgından pek fazla şansı yoktu.2 yumruk yedikten sonra yere serildi.tabi ilk hamle geldigi için arkadaşları hemen arkasından dalmışlardı...gözünü açtıgımda çocuklardan 2 sinin yerde birinin de agzının burnunun kan içinde oldugunu gördüm.diger 2sinde zarar yoktu ve arkadaşlarını kaldırmaya ugraşıorlardı.vay be yinede ii dövmüşüm die düşündüm ve kalkıp yerden tişörtümü aldıktan sonra camiye dogru elimi yüzünü yıkamaya gittim.sonra düşündüm acaba mahalledeki eski arkadaşlarımla hala görüşüor olsaydım belki de bu dayagı yemiyecektim.ve sonra o çocuklardan birini nerden hatırladıgımı anladım.eski arkadaşlarımdan biriydi o.berkant.ve sonra neden beni dövmek isteyeceklerini düşündüm.durumu anladıgımda hemen parkın ücra köşesine dogru gitmeye başladım.fatihi görecektim.onların bölgesine gittigimde fatih kız arkadaşıyla bi bankta oturuordu.bankın etrafındaki banklarda arkadaşları oturuordu.ancak herkes biliorduki bunlar fatihin çetesinde fatihi koruyan elemanlardı.fatihe dogru giderken hemen diger banklardaki elemanlar ayaga kalkıp yolumu kestiler.fatih "bırakın gelsin " dedi.yaklaşık 5 yıl olmuştu görüşmeyeli.kız arkadaşı geldigimi görünce kalktı.yanına oturdum.konuşmaya başladık."hayrola nie geldin , çeteden ayrılınca geri dönemessin bunu biliosun " dedi fatih."o çeteyi ve kurallarını koyarken 12 yaşındaydık hatırlıomusun yani bana öyle filmlerde gördügün ayakları yapma " dedim.ikimiz de baktık birbirimize.sonra ne kadar birbirimizi özledigimizi farkettik.sarıldık birbirimize,uzun süredir birbirini görmeyen iki kardeş gibi."vay be amma olmuş ha " dedi fatih."evet amma oldu" dedim.sonra fatihe bakıp "bu kadar süreden sonra neden beni dövdürmek istedin peki" dedim.fatih yüzünde pişmanlıkla bana baktı."ben öyle bişi istemedim eger senin dayak yemeni istesem kendim gelir dalardım öyle züppeleri göndermesdim " dedi."bana dalanların züppe olduklarını nerden biliosunki " dedim.fatih artık bana bakmıordu.yere bakıordu."kusura bakma kardeşim ,zehra buralarda bi yere taşınmış ve biz görüşmeye başladık" die anlatmaya başladı.zehra lafını duyunca yanından kalkan kızın oturdugu banka dogru baktım.evet bu zehra olmalıydı.yaklaşık 6-7 yıl olmuştu ama onu hala tanıyabiliordum."sonra zehra senin hala buralarda oturdugunu görünce benden seni dövdürmemi istedi,biliosun ki zamanında bu yüzden kavga etmiştik daha tanışamamışken ve o kavgadan sonra tanışıp kardeş gibi olmuştuk,ancak bunun sebebi belki de zehranın buralardan gitmesiydi ve eger o kalsa belki de biz hala kavgalı olacaktık." dedi." ne yani şimdi sen bi orospu yüzünden mi harcadın kardeşini " dedim.benim lafımı duyduktan sonra kafasını kaldırıp bana ciddi bi ifadeyle bakarak "dogru konuş "dedi."tabi sende haklısın böyle bi kız yüzünden agzımı bozmaya degmez ,hele hele senle tartışarak bozmaya hiç degmez "dedim."ve şunuda unutma artık benim senin gibi bir kardeşim yok" diyerek zehranın yanına gittim.zehranın suratında bekledigim ifade pişmanlık,üzüntü gibi şeylerdi.ancak o yaptıkları yüzünden mutluydu.anladım ki zamanla o da orospulaşmış, çocuklugumuzdaki o saflıgı ve iyiligi gitmiş ,yerine kaşarlık gelmişti.suratına baktım.ne desemde rezil etsem die düşündüm.sonra "laf etmeye degmessin ki "diyerek yürümeye devam ettim...