11 yaşındaki bir çocugun dramı

'merhaba ben zehra' dedi yeni taşınan kadının kızı.'bende ahmet' dedim kızı süzerek.kız büyük ihtimalle 11 yaşındaydı.bende o sırada 10 yaşında oldugumdan güzel ve alımlı bi kız tam bana göre die düşünüordm.'hadi zehra ahmetin odasına git de ahmet sana bilgisayarda oyun açsın oynayın birlikte' dedi annem.annem sayesinde zehrayla o gün çok güzel bi arkadaşlık kurduk.sonuçta annem çaırmasaydı onun annesini kadınlar gününe tanışamayacaktık belkide.zamanla zehrayla kurdugumuz arkadaşlık daha samimi şeylere dönüşmüştü.artık birbirimize istedigimizi söyleyeblior istedigimiz gibi şaka yapabilior istedigimiz gibi gülebiliordk.ben onun trabzon aksanını o benim dogu aksanımı komik buluordu.ben onun kız olup da nasıl bu kadar futbola düşkün oluşana o da benim erkek olup da nasıl futbola düşkün olmayışıma hayret ediodk.kimi zaman dışarda gezip tozuor kimi zaman bilgisayarda futbol,araba yarışı gibi oyunlar oynuordk.yani ben en sonunda kendime sıkılmayacagım bi arkadaş bulmştm.ancak ona karşı daha karışık duygular besledigimi hissediordm.ve ona açılmaktan çekindigimden hiç bişi yapamıordm.böyle böyle 1 sene geçti.zamanla o başka arkadaşlar edindi.ben ise tek arkadaşım o oldugundan başka arkadaş istemiordm.bir akşam evde oturmuş ders çalışıordm.saat daha 6 gibi oldugundan ve babamda işten gelmediginden annem yemek yapmakla ugraşıordu.dersden bunaldıgımda penceremden dışarı baktım.yeni arkadaşlarıyla yine maç yapıordu zehra.ancak maç yaparken onu daha sevimli daha güzel daha çekici buluordm.sonuçta o bir kızdı ve maç yapmaması gerekti.maç sırasında bi ara fatih zehranın yanına geldi ve konuşmaya başladı.konuşmalarından sonra zehra evine döndü.yaklaşık bir saat sonra fatih arkadaşlarıyla evimizin önüne gelmişti.ve zehraların evinin ziline basıordu.zehra çıkmayınca tüm dairelerin ziline basmaya başlamışlardı.ben en başta çocuklar bi kere basar giderler die düşündüm ancak yarım saat boyunca çalıp çalıp kaçtılar.en sonunda dayanamadım.evden çıkıp onlara hadlerini bildirmek zorundaydım.evde buldugum 2 tane sopayı herkulun filmlerinde taktıgı gibi arkama çapraz şekilde koydum.anneme 'ekmek almaya gidicem aşşaı' dedim ve evden çıktım.ben inerken onlarda tekrardan basmak için gelmişlerdi.ve birinin geldigini görünce hemen sokaga dogru gittiler.ben onlara dogru kendimden emin bir sikici tavırla yürürken zehra pencereden 'ahmet yapma' diordu.bi an için artık işin işten geçtigini anladım.ama bunu onların yaklaşık 15 kişi olduklarını fark ettikten sonra anlamıştım.gururum yüzümden geri adım atmak istemedim ve o emin tavırla yürümeye devam ettim.onlara dogru giderken bi an için onların gruplarının dagıldıgını gördüm.saga sola kaçışıorlardı.bundan aldıgım cesaretle onların liderleri fatihin üzerine dogru gittim.yanına hala 7-8 arkadaşı vardı.tabi benim elimde sadece 2 tane sopa wardı ancak kendimden eminligim ve sikiciligim attagıma artı 100 ekliordu.bu şekilde düşünürek fatihin tam önünde durdum.'eer bana vurursan herkes sana dalar yapma' dedi.elim havada düşünmeye başlamıştım.sopayı savursam ona dogru nolurdu acaba.sonra yanındakilere bakınca ulan serseri zaten bunlar nasıl olsa geri dönsemde dayak yerim gibi parlak bi düşünce geldi aklıma.ve sopayı fatihe dogru savurmaya karar werdim.onlardan birinede gelebilirdi zira yanyanaydılar ve ellerini yumruk yapmış bana dogru bakıorlardı.tam elimi indirirken arkamdan ellerimin tutuldugunu hissettim.sopalarım düşmüş ve bir de tekme yemiştim arkamdan.bir anda önümdeki ve arkamdaki çocuklar tarafından yerde tekmelenmeye başlamıştım.öyleki ağzım kan içindeydi.sonradan bu kanın kırılan 2 dişim yüzünden oldugunu anlayıp gülerken pek fazla agzımı açmamak gibi önlemler alacaktım.çocuklar yaklaşık 20 saniye gibi bi sürede beni tekmelemiş sonrada kaçmışlardı.belkide bu çocugun annesi babası gelir die düşünüp tırsmışlardı ancak eer onlar beni linç etmeye devam etselerdi bakkal amca haricinde(belki o bile degil) kimse benim için gelmeyecekti.ne arkadaşım vardı ne bişi.hüngür hüngür aglıordum.belkide düşüneceksiniz karizma gitti nie ağladın ne gerek vardı die.ama siz böle düşünürseniz bende ulan 15 kişi tarafından linç edildim agzım yüzüm kan içinde karizmamı kaldı da hala koruyacam die düşünürdüm.nese yaklaşık 10 dakika boyunca evin önündeki bahçe gibi olan taşlık alanda ağladım.zehra arada yanıma geldiysede ona sinirlenip gönderdim evine.ağlamam dindiginde eve nasıl çaktırmadan çıkacam die düşündüm.zile bastım.annem ekmege gittiigimi bildiginden direk açtı kapıyı .yukarı çıktım.bizim evin kapısı açıktı.ve annem beklemiordu kapıda.mutfakta yemek yapıordu hala.hemen lavaboya gidip üstümü başımı temizledim.kanlı tişörtümü bi poşete koydum.annem ' ekmek nerde ahmi nie bu kadar bekledin 'dedi.'taze ekmegi bekledim ama gelmeyince geri döndüm anne' dedim.tabi bu konuşma ben lavaboda o da mutfaktayken oldugundan hala kendime çeki düzen vermekle uraşıordum.sonra annem ' fatma teyzenlerede ekmek al bi dahaki gidişinde onlar bugun yarın taşınıolarmış ' dedi.ve dedigi gibide oldu.1 hafta sonra onlar taşındı.ve ben yedigim dayakla mal gibi kalakaldım...

Not1:Ve iyikide yemişim bu linç dayagını bunun sayesinde sonradan pek fazla dayaktan korkmadım.herkese tavsiye ederim nasıl olsa maksimum yiyebileceginiz dayagı yemiş oluosunuz
Not2:bu arada gerçek bi hikaye bizzat yaşadım.pek kimseye anlatmamıştım ancak artık yazıpda kurtulmak istiodm.buraya yazdıkça sıkıntılarımdan kurtuluorm ve herkese yazmalarını tavsiye ediorm.gerçekten rahatlatıcı.ve bu blogun kurucuları semih şengölge ve sencer ceylan a teşekkür ediorm.teşekkür ederim KARDEŞLERİM