Dan diye girmek istemiyorum mevzuya ama öyle yapıyorum uzatmadan lafı.

İnsanlar bazen kendi hikayelerini yazmaya kasarlar, etrafımda oluyor, yaşıyorum bu tiplerle bizzat.Bazı arkadaşlarım da var ki kendi yalanlarına inanıp onların arkasından yuvarlanıp gidiyorlar. Amaçları yok belki de hiçbirinin özel olarak , sadece kız arkadaşa verilen çiçek etkisini bünyede yaratma çabasındalar, farkındayım. Mutlu oldukları bu ufacık anları haricinde geçen boşluğa dert e tasaya tercih ederler onlar. Yazık çok yazık. Kendilerini yalanlarına teslim ederken gece kelleyi yastıga koyduklarında ne hissediyorlar acaba? Yalanlarla yüzleşmek neden bukadar zor geliyor onlara?

Bense kafamı yastığa koyunca tüm günü geride bırakmaya kasıyorum.Olmuyor 60 e gelsem de olmuycak biliyorum hoş geleğime de inanmıyorum 60 a falan ,hiç bir zaman da inanadım. Olmadı lan ne bileyim.Ama deniyorum en azında bazı şeyleri.

Keşke sen de kardeşim yalanının karşına geçip hayvan gibi kafayı gömsen ona devamında bir yumrukla combolasan onun üstüne basıp geçsen.

Lan sence de çok güzel olmaz mı?

Amo tipi bir not: Yukardaki yazıda nedense içimdeki arkadaş canlısı karakter çostu bir baktım ki insanlar yok artık herkes arkadaşım olmuş. Öyleyse ne diyeyim

We are the world

We are children

Rahmetli de iyi adamdı

Çocukları çok severdi