Yorgunum lan!

Sabah uyanmak ne kadar zor oluyor.Hele uyanmak için gerçekten bir sebebin olmayınca.Sadece gün boyu yorulup tekrar yatağımıza girmek için uyanmamız.Kahvaltı yapıp çıktım evden.Okula giderken düşündüğüm tek şey ise ne kadar yorulduğumdu.Toplu taşıtlara binmek,okulun o boğuk ve dumanaltı havası,dersler vs.O kadar uzun süredir kendimi bitkin hissediyorum ki.Hayat enerjimi sömürüyor bu şehir.Halbuki İstanbul'da hiç böyle değilim.Belki de hayatıma enerji sağlayan bütün kaynakların orada olmasıyla ilgilidir.Buradayken batarya hep zayıf amına koyayım.Ankara'nın sabah ayazı yüzümü ısırırken bunları düşüne düşüne okula geldim.İlk iki ders boş.Batağa gel.Kantin gitgide daha fazla dolmaya başlıyor.Yakılan sigaralar beni yine boğmaya başladı.2 saat geçti.3 ders sonra ise yine kantindeyiz.Yine batak.Bir yandan da "biz niye böyleyiz lan" muhabbeti.Pek tabii ki yalnızlıktan söz ediyoruz.Bir yanım bunu gerçekten merak etse de,bu durumdan kurtulmak istese de,bugünlerde "eeeh sikerim" modundayım daha çok.Kendi işime bakmaya çalışıyorum.Çünkü o an sadece orada ayakta durabilmek bile beni yeterince yorarken yeni bir atılım yapamam.Aslında benim gibi olanların hepsinin sorunu bu.Çok mu tembeliz lan?İç bayıcı yalnızlığımızdan kurtulmak istesek de bu yönde hiçbir çaba gösteremiyoruz.Peki bu bizim tembelliğimizden mi,yoksa sayısız denemeden sonra yorulmamızdan mı kaynaklanıyor?Peki genel yorgunluğumuzun temeli aslında bir önceki sorudaki ikinci şık mı?Kim bilir belki de öyledir.Yine de bu konuda bir şey yapmaya kalkmayacağım.En azından şu aralar.Yorgunluğuma müdahele etmeyeceğim.Şimdilik kurtuldum bu düşüncelerden ama yarın gene sadece onlar ve ben kalacağız günün sonunda.Neyse koz söyle Alper...