nevizade de içiyoruz geçen devil, artiz, castor, destroyer (blog isimlerini yazasım geldi). Destro sonra sattı bizi destroylamaya gitti gerçi de neyse. sarhoş falan oldum ben fena tam eve dönülcekken yürümeye karar vermişiz sonra da ben koşmaya başlamışım. buraya kadar -mişli geçmiş zaman.
durdum, sağıma soluma baktım: pangaltı. Yakında bi durak vardı ve yorgun hissediyordum, gittim oturdum. Neden burda olduğumu hatırlamam lazımdı. castor ve artiz gelip yanıma oturdular, onlarda yorgun görünüyorlardı. Onları görmem hatırlamamı kolaylaştırdı, içmeye gitmiştik ve ben masadan kalktıktan sonrasını hatırlamıyorum. sanırım kafalar uçmuş vaziyette koşu yarışı falan yapıyorduk. aklıma bakşa bi ihtimal gelmiyordu. yorgunluk dayanılmaz bi hal almıştı artık kalkıp bi an önce evime gitmek istedim. başladım yürümeye ama yol çok uzun görünüyordu, adımlarımı sıklaştırdım. ben hızlandıkça castorla artizin benimle hızlandıklarını hissedebiliyordum; arayı açmamak gibi bi niyetleri vardı sanki. koşmaya başlar başlamaz küfür niidalarıyla koştuklarını gördüm ve yakalanmamam gerektiğini anladım. şişliye gelmiştik artık bi an yakalancak gibi oldum ama yakalanmadım ve ara sokaklara daldım. aman tanrım! devili tamamen unutmuştum. ortalıkta pek görünmemişti. pek koşabilcek gibi bi hali yoktu gerçi ama. arkamı döndüğümde ise sadece castorun benle ara sokaklara girdiğini gördüm. kafamı çevirip tekrar anacaddeye döneceğimi sandığım ara sokağa girerken deville karşılaştım. ele geçirilmiştim artık ama bu olay benim için henüz bitmemişti. hala kaçabileceğimi ve koşabileceğimi düşünüyordum.
-götümden uydurmadım bunu ben yaşadım. kızmızı ışıklı 1. katta bi yere girdim ben ama ne zaman, nasıl girdim hatırlamıyorum. castor çıkardı beni. hatırlamadığım için eklemedim yazıya.-
kaçmasına kaçtımda şişlinin kalanını ev ev yolunun nerdeyse tamamını koşmuş sayılırdım artık. arkama bakmıyordum, ne kalmıştı ki eve şunun şurasında. hiç beklemediğim bi anda tekrar ele geçirildim devil tarafından. isyan ettim bende, o kadar koşmama, nasıl olur tekrar yakalanırdım, haykırmak istiyordum, haykırdım, sesimi kimseler duymadı.. biraz yokuş aşşağı inip merdivene oturdum, tekrar kurtulmak istiyordum. o yokuşu tekrar çıkmaya çalışmak devili safdışı bırakmaya yeticekti aklımca. yetmedi. ama çok sinirlendi. eve kadar yürüdük. eve gelince de yattım hemen.
koşma hikayelerim böyle başladı. artık çok içince koşuyorum. devamı geliyo
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder