Abalm, eniştem, ben

İkimizin yola çıkması arasında yarım saat fark etmişti. Yine de bisiklete bindiğim için onu 10 dakka sonra yakalayacağımı düşünüyorum. Umarım gerçekten yakalarım çünkü olaylar hiç de düşündüğü gibi değil. Ev de sayıp söverken ben de yanındaydım hatta bi tokatta ben patlatmak istemiştim eniştemin yüzüne ama olayların bu şekilde gelişmiş olma ihtimalini hem ablam hem de ben atlamıştık. Soru sormadan direkt yargılama yapmıştık. Kavga daha da şiddetlenince ben dışarı çıkmıştım amma ve lakin 15 dakka sonra eve geldiğimde ablam evde değildi. Elinde büyük bir ekmek bışağı ile çıktığını söyledi eniştem ve ardından olayları sakin bi dille annatı ve koş yetiş yanlış bişe yapmadan dedi. İş te bu yüzden aramızda yarım saat var ve biskletimin pedalına asılıyorum. İçimden sonra acaba doğru yönde mi gidiyorum diye geçirdim. Eniştem çıktı dedi ama nereye olduğunu söylemedi. Ablam nereye gidebilirki diye düşünürken; bir anda frenlere asıldım. Nasıl böyle bir numarayı yemiştim. Hiçbir yere gidemezdi ablam ve de gitmemişti. Üstelik ablamın elinde bıçak da olsa eniştem ondan korkmazdı, evden çıkmasına da izin vermezdi. Hemenvters yönde hızlı hızlı pedal çevirmeye başladım. Pedal çevirirken kendimi suçluyordum. Eğer ablamın başına bir şey geldi ise kendimi hiç affetmem. Eve sonunda ulaştım. Etrafa gizlice bakındım ama ne ablam ne de eniştem ordaydı. Bir anda elim ayağım tutmaz duruma geldi. Nasıl nasıl olur da inanırım o adamın söylediklerine da yalnız bırakırım ablamı? Oracığa çökvermiştim aklımda tek bir düşünce vardı: Ablamın başına bir şey gelmiş olabilirdi ve bu benim yüzümdendi.